Ένα Σαββατοκύριακο στα Πηγάδια...2

Και μια και τα αίματα άναψαν, μιας και είχα την ευκαιρία να βρεθώ σε ένα από τα πλέον αγαπημένα μου χιονοδρονικά (εκεί πέρασα σχεδόν όλα τα χιονοδρομικά μου βήματα), βρήκα ένα καλό ναρκωτικό μέχρι να πέσουν τα πρώτα χιόνια...εκεί και οπουδήποτε αλλού...

Καλή η φύση χωρίς το χειμερινό της φόρεμα αλλά είναι άλλη φάση το λευκό...

Ένα Σαββατοκύριακο στα Πηγάδια...

Ημέρα 1η

Ταξίδι - Διαδρομή - 5η με άποψη

Με το GPS να επιμένει για Έδεσσα και η 5η του Ibiza με χροιά ΚΤΕΛ συνεχίσαμε πεισματικά για τα Πηγάδια της Νάουσας. Ο δρόμος ανοιχτός, στεγνός και ο καιρός μουντός και φθινοπωρινός, όπως ταιριάζει στην εποχή. Μια γρήγορη ανάβαση σε ήχους Jazz-Funk και Bluezy Gary Moore μας έφερε νωρίς το πρωί στην κορυφή του δρόμου στο χιονοδρομικό.

Άφιξη (Τροχόσπιτο) - Πρώτη εντύπωση

Δ: Η θέση δίπλα στο τροχόσπιτό μας κενή, ο μπαρμπα-Βασίλης μας την έκανε φέτος (σκέφτηκα). Για κανένα 5λεπτο προβληματιστήκαμε και το λευκό περιστέρι ήρθε και έκατσε ξανά στο κεφάλι μου! "Έλα ρε, 3 τροχόσπιτα πιο δεξιά είμαστε...!"

Θ: Το χιονοδρομικό εμφανίστηκε μπροστά μου χωρίς την χειμερινή του φορεσιά..."Έτσι είναι από κάτω;;;"...σκέφτηκα... Από την άλλη σκεφτόμουν ότι καπώς πρέπει να περάσει στα δικά μου χέρια το τροχόσπιτο του φίλου μου...

Κατέβασμα για μποτίλια κ κάρβουνα

Τσεκάραμε τα απαραίτητα, τακτοποιήσαμε τσάντες, φαγιά, ποτά, ποτά, ποτά και κοιτάξαμε για τα βασικά: θέρμανση και νερό... Ωραία. Νερό υπάρχει, τρέχει ακόμα η πηγή! Θέρμανση γιοκ. Ίσα που προλαβαίνουμε τον "γκαζάκια" στην Νάουσα! Ψψψψψτ, νεαρέ! Πιάσε μια 10άρα. Προπάνιο, ναι! Μήτσοοο, και κάρβουνα! Να φάμε και τίποτα...

Ανέβασμα "με τα τέσσερα" και τα άλλα τέσσερα ανάποδα

Μετά φόβου έκρηξης προπανιούχας φιάλης (στα πόδια του Θ) η επιστροφή αργή...(Δ: "Γαμώτο"). Αλλά ο απέναντι είχε άλλη άποψη... Τρελλό μπαντιλίκι, παραλίγο αγκαλίτσα και ξαφνικά "τανάσκελα" μέσα στο χαντάκι...

Σε μια κλειστή αριστερή στροφή με τον νου μας στην φιάλη εμφανίστηκε πρώτα ο κώλος και μετά το υπόλοιπο Όπελ Μάντα και ο μπάρμπα-Ηρακλής να προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα... Στον καθρέφτη του Δ είχαμε μια Χολυγουντιανή σκηνή με εναλλασόμενα views του Όπελ -ουρανός, πόρτες, κώλος, σκυλιά, εξατμίσεις. "Έφυγε μαλάκα, έφυγε το γίδι..."

Το Μάντα, ο Ηρακλής, τα σκυλιά και το τσιγάρο!

Δ: Πλησίασα προσεκτικά, έχοντας στον νου 2 πράγματα. Τι κατάσταση θα αντιμετωπίσω και τι ώρα θα φάμε. Ένα "φσσσσς" (μπόινγκ) ακούγονταν και ξανασκέφτηκα μήπως έπρεπε να πάρω και τον πυροσβεστήρα. Ήταν η ρόδα που ακόμα γυρνούσε, ευτυχώς μόνο αυτό. Ο "Η" μέσα στην παραζάλη του προσπαθούσε κάτι να σπάσει για να βγει από το Όπελ αλλά πιο πολύ τις λαμαρίνες κλωτσούσε... (Εδώ Ηρακλή, εδώ!) Ευτυχώς η πάνω πόρτα άνοιγε (συνοδηγού γαρ) και τον βγάλαμε ανέπαφο. "40 χρόνια οδηγός... το μπ@@@δέλο πώς μου έφυγε;;;" (Εμ μπαρμπα-Ηρακλή... ημισλίκ τα λάστιχά σου, ρετσίνα μύριζα πριν πλησιάσω το Όπελ και μου μιλάς για μπουζούκια και ιστορίες με τον Καζαντζίδη και τον Διονυσίου...)

Θ: Πλησιάζοντας το ανάσκελο Μάντα δεν σκεφτόμουν φωτιές και άλλα τέτοια...παρά μόνο να βγεί χωρίς πολλά τραύματα, άσχετα αν η καλοπέραση καθυστερούσε για λίγο...ο "Η" ναι μέν βγήκε ανέπαφος (μόνο που μέσα την παραζάλη του ζητούσε τσιγάρο, " Άλλη αίσθηση..." είπε) αλλά τα σκυλιά στο πορτ-μπαγκάζ; " Άστα εκεί...μην φύγουν!". Και που να πάνε; Μήπως ήξεραν και που βρίσκονταν μετά από τέτοια τούμπα;..." Τι ώρα θα φάμε επιτέλους; "

Καλοριφέρ, ψήσιμο, το τροχόσπιτο (το άλλο) και τα καμμένα λουκάνικα!

Συντονισμένες κινήσεις στον συμπυκωμένο πλέον χρόνο που έχουμε. Τα στομάχια κάνουν defragment, η υγρασία τρυπάει κόκκαλα και το τοπίο εναλλάσει καθαρό οπτικό πεδίο με περιορισμένο εντός 6 μέτρων. Η προπανιούχα φιάλη συνδέθηκε προσεκτικά (γλυτώσαμε το πυροτέχνημα, μην την πάθουμε τώρα), η ψησταριά βρέθηκε (σε μια από τις γειτονικές κατοικίες) και επιτέλους, ήρθε η ώρα να φάμε...

"- Συγγνώμη, μπορείτε να βοηθήσετε για λίγο;"

- Τσάκο ρε Μήτσο την μασιά και πρόσεχε τα κουτόπουλα... (Θ: ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;)

(10 secs)

- Μήτσοοοο, έλα ρε βάλε κι εσύ ένα χεράκι να παρκάρουμε ένα τροχόσπιτο...

(10 mins)

Δ: Πρωινή γυμναστική ήθελες; Πάμε να φάμε τώρα... Ωχ, τα λουκάνικα ρε συ... (Φσσσσσσσς)

Γκολ και κάψιμο... και τώρα;

Και μετά την χαλάρωση (του ξεροψημένου φαγητού μετά παγωμένης μπύρας), η απόλυτη χαλάρωση. Πίνω μαύρη (μπύρα) και παίζω Pro!

Δ: Τι πάτησες; Πού είναι η μπάλα; Δεν πίνω άλλο...
Θ: Μόνη της έσβησε...Τι Γκολάρα έβαλα πάλι;;;
...
(On-Off. On-Off. On- πατ, πατ - Off. On: Πατ, πατ! Ντουκ! Σπλατς! Μπραφ... Ντργκστάου!)
...
Δ: Πάει μπόη... Κάηκε! Ούτε 30 χρόνια δεν μας έβγαλε...
Θ: Καλά, χαρτιά έχεις;

Ξερή, πυργόλεξο και τσάι με κονιάκ

Ό,τι λέει ο τίτλος! Ξερή, πυργόλεξο και κονιάκ. Στο σαλέ. Μετά μουσικής. Ποιοτικής μουσικής. Πχιότητας λέμε. Τέλοςςςςς.

Jamie καληνύχτα!

Με τον Jamie Cullum να μας νανουρίζει (χαμηλ. μπαταρ. γαρ), παπλωματωθήκαμε και....zzzzzzz!

Ημέρα 2η

Πρωινή δροσούλα και τοπίο στην ομίχλη (που είναι οι γορίλλες; Οέο;)

Το πρωινό έτοιμο και...
Μιαμ, χλαπ, γκλουπ...
"Το μήλο το πήρες;"
"Ναι, εσυ;"
"Ναι, φύγαμε για το βουνό..."
"Που είναι το βουνό όταν είσαι στο βουνό;"


Μιάου, "Ωχ, τι είσαι εσύ;"


Περπατάμε και πάμε...


...για το χωριό...


Ποιό χωριό;


Πού χωριό;

Υγρασία και χαρά...

Μήτσο, Χρόνια Πολλά!

"Μαμά ο έρωτας πονάει;"

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς μου απάντησε η μητέρα μου όταν της έκανα την συγκεκριμένη ερώτηση, όντας περίπου στα 7 με 9...Θυμάμαι σίγουρα το ξαφνιασμά της, προφανώς και δεν περίμενε μια τόσο βαθυστόχαστη (τρομάρα μου!!!) ερώτηση από ένα νιάνιαρο...κάπου το άκουσα και την ρώτησα...Όταν την ξαναρώτησα πριν από μερικές μέρες, όντας πλέον στα 28, δεν θυμόταν..."Που το θυμήθηκες τώρα αυτό;" μου απάντησε..." Έλα ντε..."...

Τώρα πλέον ξέρω ότι σίγουρα πονάει...και πονάει πολύ..."ναι, αλλά αν δεν πονέσεις πώς θα μάθεις...;"...είπε κάποιος..."ναι, αλλά είναι γλυκός ο πόνος του έρωτα..."...είπε κάποιος αλλός...Δεν το 'ξερα να κουβαλάω μαζί μου ένα φαρμακείο κάθε φορά που ερωτεύομαι...

Ευτυχώς που η στατιστική αναφέρει ότι ερωμευόμαστε πραγματικά το πολύ 3 με 4 φορές στη ζωή μας...αλλά μαλλόν ψέματα θα είναι...στατιστική βλέπεις...οπότε γυρίζουμε στα ίδια πάλι...
Δεν παραπονιέμαι...(ίσως λίγο...)...το να ερωτεύεσαι είναι από τις ομορφότερες καταστάσεις, μετά την Αναρρίχηση βέβαια και όποιος έχει αντίρηση ας έρθει να του δείξω :^))...(εκεί να δείς πόνο!!!)...Δεν λές πάλι καλά που την παλεύουμε με ένα φαρμακείο...τα ηλεκτροσόκ δεν αντέχονται με τίποτα...

Aγάπη είναι...;;;

Έχω πολύ όρεξη σήμερα να γράψω για την αγάπη ή ακόμα και να μιλήσω (όποιος θέλει ευπρόσδεκτος...!!!)...λίγο θες ο καιρός (υπέροχος και όποιος δεν συμφωνει τι να κάνουμε...!!!), λίγο θες η ηρεμία που νιώθω το τελευταίο διάστημα, λίγο αυτά που ακούω γύρω μου, μου βγαίνει ρε γ@&*%$ !!! Και φυσικά, συμβαίνει πάντα όταν θέλεις να ανοίξεις ένα μεγάλο θέμα, το σύνδρομο της λευκής σελίδας ξαναχτυπά...συνεχείς όμορφες σκέψεις, απίστευτα όμορφες εικόνες αλλά αδυναμία αποτύπωσης τους στο χαρτί (ή καλύτερα ιστολόγιο)!!!

Προσπαθώντας να πιαστώ από κάπου, ήρθε στο μυαλό μου το έργο Love actually... αλλά και πάλι τα ίδια...ότι και να γράψεις δεν θα είναι ποτέ αρκετό, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα άλλωστε όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά... (χμμ... τι μου θυμίζει αυτό...!!!). Μα και βέβαια...!!!

Αποφάσισα λοιπον να μην γράψω τίποτα για την αγάπη και να αφήσω κάποιον αλλό να τα πέι ή μάλλον να τα τραγουδίσει...

Υπάρχουν σίγουρα και καλύτεροι τρόποι να το πείς (ή να το δείξεις...) αλλά προτιμώ κάπως έτσι...

Φεύγω...

Για τους ταξιδιώτες...

...για αυτούς που θέλουν να "φύγουν"...

...και για αυτούς που θέλουν να φύγει το μυαλό τους...

...οδηγώντας οπουδήποτε...

...αφιερωμένο...

Μόνο να ήμουν τώρα εκεί...

Ανυπομονώ για την ώρα που θα πιάσω ξανά βράχο...για τότε που θα καθαρίσει το μυαλό μου τελείως και δεν θα σκέφτομαι τίποτα, έκτος από την επόμενη κίνηση μου και την απίστευτη αγωνία της αναμέτρησης με την φύση, όπου πάντα ξέρεις ότι πρέπει να την σεβαστείς...δεν με νοιάζουν οι συνθήκες...μου αρκεί να είμαι εκεί...από κάτω...μου αρκεί να είμαι εκει...παρόν στην πρώτη γνωριμία με τον βράχο...μου αρκεί να είμαι εκεί...και ας προχωρήσω μόνο μερικά μέτρα...μου αρκεί να είμαι εκεί...με καλούς μου φίλους και να ζούμε έντονα τις στιγμές...(και κατ' επέκταση τα μπινελίκια)...μου αρκεί να είμαι εκεί...παρέα με το έντονο συναίσθημα του να προσπαθήσω να ξεπεράσω τα όρια μου...μου αρκεί να είμαι εκεί...συντροφιά με την μυρωδιά της φύσης...μου αρκεί να είμαι εκεί...και να ακούω τους ήχους των υλικών όταν ενώνονται με το βράχο...μόνο να ήμουν τώρα εκεί...

όταν το μυαλό απογειώνεται...

Μετά από δυόμιση ώρες ταξίδι προς την Αλεξανδρούπολη, με χαλαρή μουσική για παρέα και με πολύ κουβέντα για διάφορα θέματα, με το γέλιο και το παράπονο να εναλλάσονται συνεχώς...η απογείωση...

...ηρεμία...έριξα πίσω το κάθισμα και άναψα ένα τσιγάρο...ένας απίστευτα όμορφος νυχτερινός ουρανός ξεδιπλώθηκε μπροστά μου, πέρα από την οροφή του αυτοκινήτου...''when all is said and done...'' και οι σκέψεις παντού και πουθενά...δεν ήθελα πια να σκέφτομαι τίποτα...η ματιά μου χάθηκε...το μυαλό απογειώθηκε...ξέρω ότι δεν μπορώ να κάθορίσω τίποτα που δεν είναι απόλυτα στο χέρι μου και την δική μου κρίση και γι' αυτό τ' αφήνω...άντε γεια...δεν έχετε πια θέση στην ζωή και το μυαλό μου...''out of my life, out of my mind...''...out of everything... σκεφτόμουν...όλα ειπώθηκαν, όλα έγιναν και σειρά έχουν νέες στιγμές...το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω μαζί σου και να ξεχάσουμε τον κόσμο...μαζί...με έσενα που δεν ξέρω...

Σε ευχαριστώ δημήτρη που η απόφαση να οδηγήσεις, και να μας ''απογειώσεις'', απογείωσε εκείνη την βραδιά και το μυαλό μου...

Ένα ταξίδι μέχρι το τέλος του χρόνου...

Απλά εκέι μέσα...ο προoρισμός άγνωστος...


( εντάξει... και το Παρίσι δεν θα με χαλούσε)....
Τάσης φυγής;;;
Όχι...απλά όνειρο...ίσως ανάγκη...

...μια ανάκγη που γεννήθηκε στην αρχή της χιλιετίας, που κάθε χρόνο ικανοποιείται και που φέτος κινδυνεύει...επλίζω μέχρι το τέλος της χρονιάς να μην σπάσει η παράδοση...

...και αν ο τίτλος μπερδεύει λίγο τα νοήματα, το ταξίδι αυτό το έχουμε ξεκινήσει ήδη...μόνο καλή διάθεση, ''φωτογραφική μηχανή'' και σαντουιτσάκια χρειάζεται... (και μερικά ευρώπουλα για το εισιτήριο....)

Μια ακόμα γεμάτη ημέρα...

Τι και αν οι καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη...τι και αν μπορείς να βρεθείς ξαφνικά τόσο κοντά στο να πραγματοποιήσεις μια εκδρομή στο βουνό των θεών και την επόμενη να βρεθείς, επίσης ξαφνικά, σε ένα αγρόκτημα για ιππασία, φαγητό, καλή κουβέντα και καλή παρέα. Ένας φίλος μου είπε ότι θα εκνευρίζονταν από μια τέτοια ασυνέπεια, που έπραξε ο ίδιος, αν αντίθετα την βίωνε από άλλον...Το πιό πιθανό θα ήταν να μην πραγματοποιηθεί η έπομενη ξαφνική αλλαγή...κι όμως...
...και στο τέλος, ένα τραγουδι έρχεται να συντροφεύσει τις σκέψεις και τις εικόνες της ημέρας και να προσφέρει γαλήνη και προσμονή για το ακουσμά του στην επόμενη εξόρμηση...Σε ευχαριστώ...ξέρεις έσυ...

...Chasing Cars...

Το νυχτερινό μου όνειρο...

Μακάρι να μπορούσα να φύγω από την πόλη αυτή την στιγμή...να βρεθώ ξαφνικά σε ένα ξενώνα στην μέση του οπουδήποτε...να ανακατεύω την φωτιά στο τζάκι, να πίνω λευκό κρασί, να ακούω χαλαρή μουσική, να κάνω ολονύχτιες συζητήσεις, να κουκουλοθώ αργά το βράδυ κάτω από βαριά παπλώματα...να αγκαλιάσω εσένα...να ξυπνήσω το άλλο πρωί και να αφουγκραστώ την πρωινή δροσιά με την ομίχλη...να απολαύσω ένα πρωινό...να κάνω μια βόλτα στη διπλανή λίμνη...μαζί σου...

Μακάρι να βρεθώ εκεί...έστω και στο ονειρό μου...

Αλλά θα γίνει κάποια στιγμή...το ξέρω...

Ρακέτες...εδώ και τώρα!!!

Ρακέτες στην παραλία;
Tέτοια επόχη;
Δεν έχω ξαναπαίξει αλλά γιατί όχι;
...και ο καιρός βοηθάει και οι υποχρεώσεις μπορούν να περιμένουν μια μέρα...

Έφυγα!!!!