Το μυαλό αλλού...

   Το μυαλό αλλόυ....Που; Καλή ερώτηση... σε μια freddαρα, μια τσιγαριά και να λιώνω κάτω από τον ήλιο σε μια καρέκλα σαν το φίδι. Αντ' αυτού, είμαι στο γραφείο για δουλεία (που δεν έχω και πολύ σήμερα...) και ευτυχώς θα την κάνω σε λίγο για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του διδακτορικού ένος φίλου...(λες να πάμε και για καφέ μετά και να γίνει το θέλω μου πραγματικότητα;;;). Παρέα λοιπόν με The Fray και το Never say never το μυαλό έχει φύγει...οδηγεί ένα cabrio στους ανηφορικούς δρόμους ενός βουνού, περνώντας κάτω από αψίδες δέντρων... σταματάει πάνω σε ένα ύψωμα και βλέπει την απεραντη θέα...ο ήλιος ζεσταίνει το πρόσωπο... στο βάθος του ορίζοντα μια λίμνη... οι The Fray εξακολουθούν να γεμίζουν με ήχους την ατμόσφαιρα... στον αέρα δυο παραπέντε παιχνιδίζουν...σχεδόν ερωτοτροπούν... το μυαλό έχει φύγει... Το σώμα θα ακολουθήσει;;;  

Πώς δεν τους είχα πάρει χαμπάρι αυτούς...

Καλό το διάβασμα, καλές οι επιστήμες και τα διδακτορικά αλλά έλεος ρε θανάση!!! Τόσο πίσω να έχεις μείνει στη μουσική; Τόσο πολύ σου έκαψαν το μυαλό τα μαθηματικά και οι χρονοσειρές;

Έλεος λέμε...

Τέλος πάντων... με συγχωρώ άφου, έστω και αργά, κατάφερα να τους εντοπίσω...

Ταξιδέψτε με...

Τέλος εποχής...

Καθισμένος στα σκαλιά της σχολής θετικών επιστημών, αναλογίζομαι την πρώτη μέρα που τα ανέβηκα πρίν από περίπου δώδεκα χρόνια... Μάρτιος ήταν και τότε... η πρώτη ημέρα στο μαθηματικό...

Μετά από τόσο καιρό, τώρα που όλα τελείωσαν και όλοι οι στόχοι που τέθηκαν τότε (αλλά και στη συνέχεια) εκπληρώθηκαν, αναλογίζομαι την πορεία όλων αυτών των ετών... Σαν χθές... Τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά... Προσπαθώ να μην ξεχάσω τίποτα από όσα έζησα, τα καλά και τα άσχημα, τις χαρές κια τις λύπες...

Όλα όσα έζησα εδώ έχουν παιξει και αυτά το ρόλο τους για ότι σημέρα και δεν πρόκειται να τα αφήσω πίσω...Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεις πίσω από αυτά που έχεις ζήσει...!!! Απλά, για όλα υπάρχει ένα τέλος... Ένα τέλος εποχής... και η αρχή μιας άλλης...

Πάμε λοιπόν...

Πίσω στα...πανεπιστήμια

Σήμερα που επισήμως, και συνάμα πολύ νωχελικά, ανοίγουν τα πανεπιστήμια, να ΄μαι και εγώ στο γραφείο του 3ου... όχι πως έφυγα "πραγματικα" από εδώ αυτό το καλοκαίρι... το σώμα μπορεί να έφυγε αλλά το μυαλό σίγουρα όχι... όταν βρίσκεσαι στα τελειώματα του διδακτορικού (σε περίπου ένα χρόνο από τώρα και λιγότερο θέλω να πιστεύω) και διαπιστώνεις λίγο πριν τις διακοπές σου ότι έγινε ένας λάθος υπολογισμός και μια λάθος εκτίμηση πριν οκτώ μήνες σίγουρα δεν μπορείς να τα διαγράψεις τόσο εύκολα από το μυαλό όλα αυτά... δουλέυεις για να καλύψεις το χαμένο χρόνο όσο μπορείς... με πολύ πείσμα για ότι έγινε... ναι το ξέρω, συμβαίνουν αυτά αλλά κάποια στιγμή πρέπει και να τελειώνουμε...
Εκεί που νιώθεις ότι πλησιάζει το τέλος του παιχνιδιού και το πιόνι σου βλέπει τη γραμμή του τερματισμού, τραβάς εκείνη την "Εντολή" (ή"Απόφαση" αν προτιμάτε) που σου λέει " Πήγεναι πέντε τετράγωνα πίσω."!!! Υπομονή λοιπόν... Φημίζομαι για την υπομονή μου ούτως η άλλως...
...αλλά αυτό που λένε σωματική και ψυχολογική ξεκούραση υπήρχε μόνο κατά το ήμιση... (τσιπάκια που πουλάνε;;;)... θεωρώ ότι και η ψυχολογική ξεκούραση δεν είναι μακριά...μπορεί φέτος τα ρολά να κατέβουν για λίγο το φθινόπωρο...

Όσα φέρνει μια στιγμή...

Στις απλές στιγμές που ζω βρίσκω την ευτυχία και την ηρεμία που αναζητώ...ένας καφές με ένα καλό φίλο, μια εικόνα της παραλίας με γκρίζα χρώματα, μια βόλτα στην νυχτερινή πολή, μια δικιά σου αγκαλιά και ένα δικό σου φιλί...δεν είναι ποτέ τα ίδια...Πάντα έχω κάτι διαφορετικό να αποκομίσω γιατί η διάθεση, οι αισθήσεις και τα συναισθήματα θα διαφέρουν από στιγμή σε στιγμή , από μέρα σε μέρα...

Παλιότερα στεναχωριόμουνα που μερικές στιγμές της ζωής μου δεν τις ζούσα όπως θα ήθελα...που μερικές απλές στιγμές που ήθελα να ζήσω δεν τις ζούσα ποτέ...όταν τα ξανασκέφτομαι, χαίρομαι για αυτά που έζησα, και παράλληλα χαίρομαι για αυτά που δεν ήταν "στα πλάνα" να ζήσω...χμμ, ίσως όχι για όλα...

Όπως και να έχει όλα είναι στιγμές και σε όλα θα δίνω την προσοχή που τούς αξίζει...μπορεί να ακουστεί λίγο ουτοπικό αυτό που θα γράψω αλλά πιστεύω βαθεία πως αν αρκετές στιγμές της ζωής μου τις αντιμετώπιζα με, όσο ήταν δυνατό..., ένα χαμόγελο θα ήταν σίγουρα διαφορετικές και με πολύ λιγότερη ένταση...

Πρίν χρόνια μια κοπέλα μου είχε πεί..."...'οταν είσαι στεναχωρημένος να γέλας...και όταν βλέπεις κάποιον άλλο στεναχωρημένο χαρισε του ένα από τα δικά σου χαμόγελα..."

Δεν είμαι αφελής...δεν πιάνει με όλους τους ανθρώπους...από την μεριά μου θα το κάνω σίγουρα...και αν δεν τα καταφέρω έτσι, θα τον πάρω μαζί μου για μια βόλτα σε ένα από αυτά τα μέρη....έλα...πάμε...

H ιστορία επαναλαμβάνεται...( Πόσες φορές ακόμα; )

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται...και ίσως πολλές φορές ακόμα στο μέλλον...δυστυχώς!!! Ο Μιχάλης Καλτεζάς στις 17.11.1985, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος στις 6.12.2008...μετά ποιος έχει σειρά; Μήπως εγώ; Μήπως εσύ;

Καί κάθε φορά θα πέφτουν όλοι στα μαλακά;

Από την εφημερίδα "Το Βήμα":

O Αθανάσιος Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν "εν βρασμώ ψυχής".

Και το δολοφόνο Επαμεινώνδα Κορκονέα που μέχρι τώρα κανείς δεν αποκάλυπτε το όνομά του, πώς σκοπέυουν να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά δηλαδή; Καταδίκη με αναστολή και και μετάθεση στην Άνω Κωλοπετεινίτσα...Τα ξέρουμε...μας τα μάθατε καλά...Τα ξαναλέμε σε 23 χρόνια πάλι...

Καλά να πάθουμε..που δίνουν όπλο σε κάθε τρελλό που δεν σέβεται ούτε τα παιδιά του...προφαβώς και δε σκέφτηκε ότι απεναντί του ίσως να ήταν το δικό του παιδί...θα πυροβολούσε και τότε "στον αέρα" για να το εκφοβίσει;Αντέ καλά...

Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος...είμαι σκεπτόμενος με πολλές απορίες...Τί θα συνέβαινε στο μέλλον αν τον Μελίστα τον είχαν στείλει στο απόσμασμα;

Καλό ταξίδι αλέξη...

Και για να μην ξεχάσουμε ποτέ...

Ζητείται έμπνευση...

   Δεν έχει χρόνο και χώρο η έμπνευση... ένα τράγουδι ( meravigliosa creatura από την διαφήμιση του Fiat Bravo...( αν είναι δύνατον!!! )) , ένα καινούργιο σχοινί αναρρίχισης και φύγαμε πάλι για τα ψηλά... βράχος, άνεμος, βροχή, ένταση και στο τέλος αγαλίαση και ηλιοβασίλεμα από μία ξεχωριστή, διαφορετική θέση που λίγοι έχουν την ευκαιρία να ζήσουν...όποιος θέλει βέβαια μπορεί να απευθηνθεί στο συγγραφέα για μια μικρή δοκιμή... να ζήσει κάτι διαφορετικό...να "τα δει όλα" (κυριολεκτικά και μεταφορικά!!!)  με άλλη ματιά και αίσθηση...
   Τόσες στιγμές, χαράς και στεναχώριας, ανεμελιάς, προβληματισμού και εσωτερικής αναζήτησης ( άγχους όμως ποτέ !!!!! ) και δεν αξιώθηκα να κάτσω να γράψω πέντε γραμμές ( μπορεί και σαράντα... ) τόσο καιρό... και γνωρίζοντας πάντα ότι το γράψιμο οφελεί πολύ στην δική μου ψυχική ηρεμία...
   Ίσως να φοβόμουν ότι με το γράψιμο πρέπει να σκεφτείς... και το να αρχίσω ξανά να σκέφτομαι  είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω... Εντάξει, ξέρω πως είμαι αθαράπευτα ρομαντικός, excitement junkie όπως διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο στην παραλία και με το οποίο ταυτίστικα απόλυτα, και θέλω να γίνουν 5 καταστάσεις όπως τις έχω ονειρευτεί... αλλά πολύ σκέψη ρε θανάση...
    Μέσα σε όλα αυτά ξαναπήρα τα βουνά... επιτέλους η παρέα " τού βράχου και της σχοινοσυντροφιάς " ξαναέδεσε και μια καινούργια δημιουργείται σιγά σίγά...

έλα έμπνευση... από όπου και με όποια μορφή θέλεις...

Παράλληλο Σύμπαν κάθε στιγμή...

Ας μην το ξεχνάμε ποτέ... δεν αξίζει να χάνουμε στιγμές... ας κυνηγάμε μόνο την απόλαυσή τους... ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά (ή πιστεύουμε πώς πάνε στραβά)... Κάθε στιγμή είναι μια καλή στιγμή για να κάνεις μια αρχή... κάθε διαφορετική στιγμή, μια διαφορετική αρχή... ή αλλιώς, κάθε τέλος, μια καινούργια αρχή...

Κάθε αρχή θα φέρει και νέα δεδομένα στη ζωή σου... νέα όνειρα, νέα θέλω... ποτέ δεν πρέπει να μένεις μόνο σε αυτά που πραγματοποίησες... διαφορετικά δεν θα έχουν αξία και αυτά για τα οποία μέχρι τώρα αγωνίστικες, πάλεψες, έκλαψες, πόνεσες... αυτά μένουν ως η ανάμνηση ενός πραγματοποιημένου στόχου...πας παρακάτω... πάντα πας παρακάτω... για να βρεις και να περπατήσεις σε νέα άγνωστα μονοπάτια... δύσκολα ή εύκολα δεν έχει σημασία να αναρωτιέσαι... αρκεί πάντα να προχωράς... να προχωράς και να έχεις πάντα στο μυαλό σου όλα όσα μέχρι τώρα έζησες... για να τα θυμάσαι και να χαμογελάς όταν θα είσαι στεναχωρημένος... για να τα χρησιμοποιείς σε κάθε δύσκολη στιγμή... για να τα μοιράζεσαι με άλλους...

Γιατί αυτά είναι η ζωή σου... είναι επιλογές σου και μη... προτίμησε να μετανιώνεις για αυτά που δεν έκανες... και αν μετανιώνεις τόσο πολύ, αν μισείς τον εαυτό σου που στάθηκες τόσο δειλός, δύο δρόμοι υπάρχουν... ή προσπαθείς να τα κάνεις, έστω και αργά αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις ότι προσπάθησες ή δεν ξανακάνεις το ίδιο λάθος δύο φορές...