Πώς δεν τους είχα πάρει χαμπάρι αυτούς...

Καλό το διάβασμα, καλές οι επιστήμες και τα διδακτορικά αλλά έλεος ρε θανάση!!! Τόσο πίσω να έχεις μείνει στη μουσική; Τόσο πολύ σου έκαψαν το μυαλό τα μαθηματικά και οι χρονοσειρές;

Έλεος λέμε...

Τέλος πάντων... με συγχωρώ άφου, έστω και αργά, κατάφερα να τους εντοπίσω...

Ταξιδέψτε με...

Τέλος εποχής...

Καθισμένος στα σκαλιά της σχολής θετικών επιστημών, αναλογίζομαι την πρώτη μέρα που τα ανέβηκα πρίν από περίπου δώδεκα χρόνια... Μάρτιος ήταν και τότε... η πρώτη ημέρα στο μαθηματικό...

Μετά από τόσο καιρό, τώρα που όλα τελείωσαν και όλοι οι στόχοι που τέθηκαν τότε (αλλά και στη συνέχεια) εκπληρώθηκαν, αναλογίζομαι την πορεία όλων αυτών των ετών... Σαν χθές... Τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά... Προσπαθώ να μην ξεχάσω τίποτα από όσα έζησα, τα καλά και τα άσχημα, τις χαρές κια τις λύπες...

Όλα όσα έζησα εδώ έχουν παιξει και αυτά το ρόλο τους για ότι σημέρα και δεν πρόκειται να τα αφήσω πίσω...Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεις πίσω από αυτά που έχεις ζήσει...!!! Απλά, για όλα υπάρχει ένα τέλος... Ένα τέλος εποχής... και η αρχή μιας άλλης...

Πάμε λοιπόν...