Η "καταστροφή" της αιώρας...

Σε ένα καταπράσινο τοπίο στην χαλκιδική, από αυτά που έμειναν ανέπαφα ακόμα από τις πυρκαγιες (...ευτυχώς!!!), δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο για να χαλαρώσω, από μια βραζιλιάνικη αιώρα σε συνδιασμό με ένα δροσερό αεράκι και κρασί, μια ζεστή καλοκαιρινή βραδια του Αυγούστου... Ονειρεύτικα...ήρεμες και χαλάρες σκέψεις, όμορφες εικόνες, φίλους, μελλοντικά ταξίδια, έρωτες...στην διάρκεια της χρονοδύνης (...τρία δευτερόλεπτα διαδρομής...) από την πόρτα του σπιτιού μου μέχρι την αιώρα, κρατώντας όλα τα απαραίτητα σύνεργα χαλάρωσης...

Και μόλις αιωρήθηκα... η καταστροφή... σκέφτηκα τα πάντα εκτος από αυτά που ονειρεύτικα...με τις πρώην (...τρομάρα τους!!!) και τις ανασφάλειες μιας μελλοντικής σχέσεις (...αν είναι δυνατόν!!!) να καταλαμβάνουν την πρώτη θέση... Το κάπνισμα ξεκίνησε ξάνα (...δέκα τσιγάρα σε μίση ώρα!!!), η ψυχολογία ένα με το χώμα και όσο για την αυτοπεποίθηση...πως είπατε;;; Το τρυπάνι στο "π" μου φάνταζε απίστευτα βιώσιμη λύση εκείνη την χρονική στιγμή...

Όλα τελείωσαν όμως, ευτυχώς αναίμακτα, και εκείνη η καλοκαιρινή βραδιά φαντάζει απίστευτα μακρινή...σαν ένα κακό όνειρο!!! Ένα όνειρο που θα μου θυμίζει πάντα την πραγματική αξία των καταστάσεων...αλλά σίγουρα και εκείνες οι στιγμές έχουν την αξία τους...όπως και κάθε επόμενη στιγμή...

Όταν χάνεσαι στο Ιόνιο...

Όταν οι εικόνες σε παρασέρνουν σε έναν ολόκληρο κόσμο της μίας στιγμής...

Όταν η παρέα είναι καλή...μοναδική και αυθόρμυτη...

Όταν τα χρώματα ταιριάζουν πραγματικά με τον εαυτό σου και με αυτά που πραγματικά νιώθεις...

...τότε ίσως να αποκτάς μια μικρή ιδέα για την πραγματική αξία κάποιων καταστάσεων...