Και είμαι ακόμα εδώ...

Και είμαι ακόμα εδώ... Απορώ με τον εαυτό μου και με την υπομονή μου μερικές φορές...Απορώ πως βλέποντας αυτη τη φωτογραφία που βρήκα τυχαία στο internet δεν έχω πάρει τα βουνά για θεότρελλες και ανέμελες καταβάσεις...υποχρέωσεις...
Άλλα η ώρα πλησιάζει...το σαββατοκύριακο έρχεται και οι υποχρεώσεις αφήνονται πίσω...

Eλληνικό Πανεπιστήμιο...

Μετά την πρόσφατη εκπομπή του Παύλου Τσίμα, περί αξιολόγησης "αλά βρετανικά " των ελληνικών πανεπιστημίων, που εχθές το βράδυ έτυχε να δω μου δημιουργηθηκε η εξής απορία...Ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξης συνδικαλισμού στα πανεπιστήμια; Για να βλέπουμε κάθε μέρα τις νέες αφίσες των παρατάξεων για τα πάρτυ,τις εκδρομές και το νταβαντούρι των φοιτητικών εκλογών που έχουν καταντήσει σαν ένα τυπικό αγώνα μπάσκετ; Για να μας ενημερώνουν οι παρατάξεις για το πρόγραμμα μαθημάτων του εξάμηνου; Γιατι...γραμματεία δεν υπάρχει; Για να βγάζουν εκλέκτορες για τις εκάστοτε πρυτανικές και προεδρικές εκλογές και για να τα έχουν κάλα κάποιοι με κάποιους άλλους;Για να είμαι αναγκασμένος κάθε πρωί να βλέπω αυτό το χάος των αφίσων που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να βρωμίζουν τους τοίχους... Θύμαστε εκείνη την αφίσα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που είχε έναν αναρριχητή να "ανεβαίνει" με ένα σχοινί έναν βράχο και έιχε σλόγκαν αν θυμάμαι καλά κάτι για "οδηγούμε ψηλότερα τα ονειρά σας..." ή κάτι τέτοιο...Για όσους είναι γνώστες του αντικειμένου ο αναρριχητής κατεβαίνει όπως κατεβάζουν όλες οι παρατάξεις το επίπεδο και την εικόνα του πανεπιστημίου μας και μάς δουλεύουν ψιλό γαζί...

Όταν έχω την ευκαιρία θα την κάνω...

Όταν έχω στην ευκαιρία θα την κάνω...σε νέα μέρη που δεν έχω εξερευνήσει...σε νέες πίστες που δεν έχω κατέβει ...σε νέους βράχους που δεν έχω σκαρφαλώσει πότε μέχρι τώρα...
Όταν έχω την ευκαιρία θα τα πραγματοποιώ την ίδια στιγμή...ούτε δευτερόλεπτο αργότερα... γιατί αυτή η ευκαιρία, αυτή η στιγμή ίσως να μην ξαναέρθει πότε...και αν ξάναέρθει, δεν θα είναι η ίδια με την προηγούμενη...
...Λές "Μην αφήνεις για αύριο ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις σήμερα..." και σου απαντάνε "Έλα μωρέ, και αύριο μέρα είναι..." Σίγουρα... και αύριο μέρα είναι...αλλά αυτή που περνάει σήμερα και εσύ πίνεις τον ίδιο καφέ, στήν ίδια καφετέρια της παραλίας, φορώντας τα ίδια ακριβά ρούχα,παπούτσια,γυαλιά και μιλώντας για τα ίδια ακριβώς πράγματα είναι μια μέρα χαμένη...
Αναρωτηθείτε... Έχετε πιεί ποτέ τον καφέ σας απόγευμα, στην κορυφη ενός λόφου γύρο απο την πόλη μας, από ένα θερμός, κοιτώντας την πόλη από ψηλά και τις μοναδικές εικόνες που δημιουργεί ο ήλιος; Πιστέψτε με, η κουβεντούλα με έναν φίλο/φίλη/ταίρι έκει, και με κανενά τσιγαράκι για να μην ξεχνάμε και τους φίλους καπνιστές, είναι εντελώς διαφορετική αν την κάνετε στον κατά τα άλλα άνετο κανεπέ της καφετέριας που προανέφερα... Απλά αναρωτηθείτε... Αν το έχετε κάνει έστω και για μία φορά, τότε καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ...αν όχι, τότε να το κάνετε (ξέρετε πότε...) για να μην υπάρχει μια ακόμα μέρα χαμένη...

Πάντα ψηλότερα

Πάντα ψηλότερα...μια ευχή που ακολουθεί τον κάθε αναρριχητή από κάθεσύντροφο του αναρριχητή...μια ευχή που μπορει να ακούγεται φυσιολογική λόγο της φύσης του αθλήματος, αλλά με ένα βαθύτερο νόημα...Όταν προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές, να ανέβεις έναν βράχο, είτε αυτός είναι δύο μέτρα είτε είναι εκατό, δεν ανεβάζεις απλά το σώμα σου... ανεβάβεις την ψυχή σου...Ουσιατικά το "Πάντα ψηλότερα" δηλώνει την συνεχή ανόδο της ψυχής, όχι μόνο στο βράχινο πεδίο αλλα και στο καθημερινό πεδίο της ζωής, με τα όποια προβλήματα καλούμαστε να ξεπεράσουμε...Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό αλλά αξίζει να προσπαθήσεις...